شعر، سنگ‌واژه‌های خزه گرفته‌ای‌ست که در تهِ وجودمان به گِل نشسته‌اند.
با شعور و لطافتِ روح انتخاب می‌شوند، شسته می‌شوند، تراش می‌خورند تا بدرخشند.
این سنگ‌واژه‌های دلربا، با سلیقه‌ی شعورمندانه‌ای روی تاجِ سرِ شاعر سوار می‌شوند.
موزون و هم‌ردیف، چشم‌نواز و فریبا، نظر دیگران را به خودشان جلب و زبانِ ستودن را باز می‌کنند.
فا | EN